Protesteren kun je leren
Vandaag is een bijzondere dag in onze prille aanwezigheid in Kigali. De afgelopen dagen waren al een mooie proloog: elke dag was er wel weer een nieuwe groepering – vrouwen, jongeren, gehandicapten of militairen – die door de straten rondom ons huis marcheerden en de vrijlating van chef protocol van de regering eisten. In Nederland/Europa moet de arrestatie van deze mevrouw, Rose Kabuye, ook ongetwijfeld zijn opgevallen. (Jaja, Rwanda is flink in het nieuws de laatste tijd, niet in het minst vanwege de ellende in Oost-Congo.)
Een demonstratie hier is wel iets anders dan bij ons. Zo kregen ook Johan en ik via onze mobiele provider tot wel zes keer toe sms-jes die uiteindelijk afkomstig zijn van een minister, om ons vriendelijk doch dringend te verzoeken mee te demonstreren tegen dit onrecht. Daarnaast moesten winkeliers, busjeseigenaars of kleine middenstanders al minstens drie keer hun deuren sluiten of zichzelf en hun medewerkers in staat te stellen mee te doen met het grote protest.
Vandaag, de dag dat deze hooggeplaatste mevrouw van Duitsland naar Frankrijk wordt vervoerd, ligt het maatschappelijke leven echt helemaal stil. Vanaf zeven uur deze ochtend, tot een uurtje of drie deze middag – waarvan zeker een uurtje vergezeld van een enorme stortbui – liepen de protestanten rondom de Duitse ambassade om hun onvrede te uiten. De Franse ambassade ligt er al twee jaar uitgestorven bij, dus daarheen gaan had weinig zin. De laatste dagen werden er steeds meer voorzorgsmaatregelen getroffen voor de Europese expatriots hier: De Belgische ambassade ging dicht, de Nederlandse ambassade raadde haar onderdanen aan vooral thuis te blijven vandaag en ook Johans werkgever besloot dicht te gaan. Dus terwijl ik dit type, zit Johan in zijn werkkamer (ja, die zeeën van ruimte moet je goed benutten) om zich inhoudelijk verder te bekwamen, terwijl Julia slaapt en ik tijd heb om even te schrijven.
Het is wel een gek idee. De hele dag lang zagen we helicopters rondvliegen, hoorden we leuzen en mensen langstrekken in de buurt – en wij hadden een soort huisarrest. Dat vindt de politicoloog in mij maar niets…
Na de wolkbreuk was het met het enthousiasme geloof ik wel gedaan, want we horen al een tijd niets meer. Dus wij nemen zo gewoon de benen en gaan deze relaxte thuishangdag fijn met elkaar afsluiten in een Indiaas restaurantje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten