Exit Daphrose

Als je de uitdaging aangaat om voor drie jaar naar een heel andere cultuur te vertrekken, weet je dat je vroeger of later tegen de minder leuke kantjes daarvan aanloopt. Dat is inherent aan die stap, alleen hoe en wanneer het gebeurt, dat is de vraag.
Voor ons is de te markeren datum in ieder geval 17 november 2008.

Toen hoorden we van onze hulp-in-de-chaotische-huishouding dat ze de salarisonderhandelingen (moedwillig of niet, daar zullen we nooit achterkomen) verkeerd had geïnterpreteerd. Of dat die, in haar woorden, onderhevig waren aan ‘bad information’.

Ter achtergrondinformatie: voor een hulp betaal je hier als expat zo rond de 80 euro per maand, uitgaande van zes dagen per week van zeker acht tot tien uur per dag. Sommige mensen hebben de hulp zelfs dag en nacht rond het huis en van hen is het maar de vraag of ze überhaupt ooit een vrije dag hebben.

Wij huren voor dit soort prijzen al met al drie mensen in die voor ons werken. Omwille van de veiligheid en de lieve vrede. Dat hoort er ongewoon bij.

Wij hadden Daphrose, onze hulp, maar twee uurtjes per dag nodig voor de beginperiode en wilden haar naar rato betalen. Toen we de salarisonderhandelingen weer opnieuw openden, want in het nieuwe huis is meer te doen, vroeg ze uitbetaling van de afgelopen drie weken.

En toen kwam de aap uit de mouw. Zij dacht dat we haar per TWEE UUR het bedrag zouden betalen dat wij per maand voor haar hadden uitgetrokken. Omgerekend is dat is te vergelijken met een schoonmaakster bij ons, die in plaats van 12,50 euro per uur opeens het 250 euro per uur krijgt. Ondanks bemiddelpogingen en overleg met Kinyarwanda sprekende mensen (haar tante, tevens onze oude huurbaas, en een Nederlandse dominee) was dat het eind van het liedje.

Gedesillusioneerd, boos en met een blik in haar ogen die verachting uitdrukte, verliet ze ons huis, om daarheen nooit meer terug te keren. Daar ga je dan met je mensenkennis, en je ingebouwde checks-and-balances. Die zijn hier tijdelijk niets waard.