Buspraat

Vandaag had ik een geluksmomentje, zomaar in de bus-publique, ofwel een Volkswagenbusje waar zo rond de 16 mensen in meereizen. Ik was van het centrum op weg naar mijn Kinyarwandales, na een lunch met Johan en Julia in winkelcentrum Simba. En had daarom al mijn eerdere aantekeningen bij me. De alomtegenwoordige regen buiten – anderhalf uur later is die nog bezig – verbroedert ook in Kigali en ik vond het een gezellig dampend sfeertje.

Daarom pakte ik mijn boedeltje en begon mijn zinnetjes en woordjes braaf met de goegemeente te delen, samen met Julia, die minstens zo hard opschiet als ik. Dat voelde gewoon heel prettig, het gevoel dat ik met andere mensen, hoe oppervlakkig dan ook, iets leuks kon delen. Het was het beste busreisje tot nu toe.

De Kinyarwanda-les ging trouwens niet eens door, onze Noorse buurmeisjes en de leraar hadden vanwege de regen besloten de les te cancellen. Ha, moet je voorstellen: de regentijd hier duurt van oktober tot februari! Dat zal de komende maanden nog wat cancellen worden.

In het boek ‘Afrika is besmettelijk’, dat ik zo tussen de bedrijven door ga uitlezen nu Julia uitgeteld op de bank ligt te slapen, beschrijft de Nederlandse Artsen-zonder-grenzen-arts dat het personeel in het ziekenhuis waar hij werkt ook en masse het werk neerlegt als het begint te regenen. Dat zou in Nederland leuke taferelen geven.