De Vaticaanse poes

Je slaat in een ander land soms onverwachte wegen in. Dus besloten we opeens een poesje te willen nemen, nadat Julia zo leuk had gespeeld bij een meisje-met-klein-poesje. Zelfs ik vond het vertederend, terwijl ik niet bekend sta als dierenvriend (eufemisme). We vonden het de gok wel waard, ook al had Julia na dit speelpartijtje een nieuwe zin aan haar vocabulaire toegevoegd: ‘magge niet poesje gooiuh.

Na een telefoontje bleek dat er nog twee kleintjes op een nieuw baasje aan het wachten waren. Dus wij erheen. Bleek de eigenaar de nuntius – oftewel de ambassadeur – van het Vaticaan in Rwanda te zijn! We hadden deze Poolse priester al een keertje ontmoet op een feestje van de Belgische ambassade, alwaar Johan vriendelijk met hem had geproost op de Belgische koning.

We werden vriendelijk door de beste man onthaald en door hem naar de achterkant van zijn prachtige optrekje gevoerd, omdat - in zijn woorden - ‘de nonnen van de poesjes zijn’. Daar aangekomen bleken de poesjes helaas de dag ervoor al gebroederlijk te zijn opgehaald.

Maar het Vaticaan wist raad, we konden ons telefoonnummer achterlaten. De Roomse geestelijke zei het aldus: ‘ach, die moederpoes is om de haverklap zwanger. Het wachten op een nieuw nestje duurt nooit lang. Er zijn hier zoveel katers in de buurt.’

Zelfs de poezen komen kennelijk niet om de Roomse wet tot vermenigvuldiging heen. De lokale Whiskasfabrikant kan wellicht sponsoring overwegen…

De avocadoboom vervolgd

Vandaag heb het eigen ogen mogen aanschouwen: de klim van onze wacht in de avacadoboom. Na een onfortuinlijk avontuur met een advocado wilde ik ze graag vers van de boom zien vallen.

De buurwachter heeft hiervoor een speciaal instrumentje gemaakt, een lange rietstengel met een elastiek in een v-vorm, waardoor ze ook uit hoge takken gehaald kunnen worden. Zelfs dat bood geen uitkomst voor de laatste exemplaren uit onze metershoge boom.

Dus de wacht deed hoeps zijn laarzen uit en klom er razendsnel in. Er liggen nu vier mooie avocado’s in onze kast te wachten op consumptie. Verdere pogingen om hier autarkisch te gaan leven, volgen.

Na Daphrose nu Veronique

We hebben een nieuwe hulp gevonden, Veronique. Na het debacle met Daphrose werden we bij voorbaat wat kritischer en we hadden dus een lijstje opgesteld met een drietal criteria voor een volgende hulp:

- In ieder geval een mondje Engels, zodat Julia redelijk makkelijk met haar kan communiceren;
- Bij voorbaat overeenstemming over het salaris;
- Enige ervaring met kinderen, koken en schoonmaken.

De combinatie van deze drie bleek nogal een lastige puzzel op te leveren. Na een tijdje was een groot netwerk van drivers, collega's, medevrijwilligers en Kinyarwandaleraren voor ons aan het zoeken.

Twee aardige dames werden het niet. De ene bleek op het sollicitatiegesprek toch niet de 'Engelssprekende hulp van een Amerikaans gezin met veel ervaring met kinderen' te zijn, zoals door de chauffeur van Johan was verzekerd. We waren al een half uur met haar aan het praten, en enigszins verbijsterd dat ze na jaren bij dat Amerikaanse gezin, toch nog zo weinig van ons Engels begreep.

Toen kwam de driver er toevallig aan en het was wel verhelderend, toen hij zei, dat hij uiteindelijk toch iemand anders had gevonden. Die weliswaar weinig Engels sprak, maar wel in de keuken van het Novotel had geleerd hoe ze hamburgers moest maken!

Dat is op zich een groot voordeel, maar het gebrek aan Engels deed haar de das om. Hopelijk kan ze terecht bij een ander Nederlands stel.

De volgende kwam ook via de driver. Hij introduceerde haar met de woorden 'het is zoooo moeilijk om iemand te vinden die dit werk kan doen en ook Engels sprak, echt heel moeilijk.'

Achteraf begrepen we waarom. Deze dame had wel voor een Amerikaanse man gewerkt. En die man - verantwoordelijk voor het bouwen van het nieuwe fort dat Amerikaanse ambassade heet - had haar klaarblijkelijk drie keer zoveel betaald als wij wilden doen.

Pro forma probeerden we nog tot overeenstemming te komen, maar helaas is het zo dat mensen hier liever niet werken dan voor minder geld dan ze willen. Dus Donna was ook van de baan.

Maar dan Veronique: zij lijkt opeens alles te verenigen in 1 persoon wat we willen: ze kan koken, ze kan wat Engels en ze wil sparen om na haar middelbare school, die ze net heeft afgerond (ze is inmiddels 23), de kosten van de universiteit te kunnen dragen. Want van de aanvraag voor een beurs verwacht ze zelf niet zo veel.

Mijn leven lijkt wel te draaien uit het zoeken naar een goede hulp. Heel koloniaal, als je er vanuit een bepaald gezichtspunt naar kijkt. Anderzijds: ik merk opeens - en niet zonder schok - hoe veelomvattend het is om in mijn dagelijks leven iemand binnen te laten, met wie ik bijna evenveel uren doorbreng als met mijn man of kind.

Iemand voor wie ik tegelijkertijd de werkgever, en daarnaast gewoon een blanke met het Grote Geld, de mzungu met amafaranga, ben.

Bloggen by candlelight

Het was ons nog zo verzekerd: in de wijk Kiyovu, vlakbij de president, daar valt de stroom in ieder geval nooit uit.

Wat een bijzonder moment beleven we dan nu! Op de avond dat we voor het eerst internet hebben in huis - zij het geleend van Johans werk - tast ik hier in het duister om wat goede toetsen op de laptop te raken, terwijl Johan me met een kaarsje bijlicht, zodat het nog ergens op lijkt.

Ondertussen zijn we bezig om water te koken op ons gas-gasfornuis, zodat we morgen weer versgefilterd drinkwater hebben.

En elders in de buurt komen de generatoren grommend en kreunend op gang.