Na Daphrose nu Veronique

We hebben een nieuwe hulp gevonden, Veronique. Na het debacle met Daphrose werden we bij voorbaat wat kritischer en we hadden dus een lijstje opgesteld met een drietal criteria voor een volgende hulp:

- In ieder geval een mondje Engels, zodat Julia redelijk makkelijk met haar kan communiceren;
- Bij voorbaat overeenstemming over het salaris;
- Enige ervaring met kinderen, koken en schoonmaken.

De combinatie van deze drie bleek nogal een lastige puzzel op te leveren. Na een tijdje was een groot netwerk van drivers, collega's, medevrijwilligers en Kinyarwandaleraren voor ons aan het zoeken.

Twee aardige dames werden het niet. De ene bleek op het sollicitatiegesprek toch niet de 'Engelssprekende hulp van een Amerikaans gezin met veel ervaring met kinderen' te zijn, zoals door de chauffeur van Johan was verzekerd. We waren al een half uur met haar aan het praten, en enigszins verbijsterd dat ze na jaren bij dat Amerikaanse gezin, toch nog zo weinig van ons Engels begreep.

Toen kwam de driver er toevallig aan en het was wel verhelderend, toen hij zei, dat hij uiteindelijk toch iemand anders had gevonden. Die weliswaar weinig Engels sprak, maar wel in de keuken van het Novotel had geleerd hoe ze hamburgers moest maken!

Dat is op zich een groot voordeel, maar het gebrek aan Engels deed haar de das om. Hopelijk kan ze terecht bij een ander Nederlands stel.

De volgende kwam ook via de driver. Hij introduceerde haar met de woorden 'het is zoooo moeilijk om iemand te vinden die dit werk kan doen en ook Engels sprak, echt heel moeilijk.'

Achteraf begrepen we waarom. Deze dame had wel voor een Amerikaanse man gewerkt. En die man - verantwoordelijk voor het bouwen van het nieuwe fort dat Amerikaanse ambassade heet - had haar klaarblijkelijk drie keer zoveel betaald als wij wilden doen.

Pro forma probeerden we nog tot overeenstemming te komen, maar helaas is het zo dat mensen hier liever niet werken dan voor minder geld dan ze willen. Dus Donna was ook van de baan.

Maar dan Veronique: zij lijkt opeens alles te verenigen in 1 persoon wat we willen: ze kan koken, ze kan wat Engels en ze wil sparen om na haar middelbare school, die ze net heeft afgerond (ze is inmiddels 23), de kosten van de universiteit te kunnen dragen. Want van de aanvraag voor een beurs verwacht ze zelf niet zo veel.

Mijn leven lijkt wel te draaien uit het zoeken naar een goede hulp. Heel koloniaal, als je er vanuit een bepaald gezichtspunt naar kijkt. Anderzijds: ik merk opeens - en niet zonder schok - hoe veelomvattend het is om in mijn dagelijks leven iemand binnen te laten, met wie ik bijna evenveel uren doorbreng als met mijn man of kind.

Iemand voor wie ik tegelijkertijd de werkgever, en daarnaast gewoon een blanke met het Grote Geld, de mzungu met amafaranga, ben.