De Vaticaanse poes

Je slaat in een ander land soms onverwachte wegen in. Dus besloten we opeens een poesje te willen nemen, nadat Julia zo leuk had gespeeld bij een meisje-met-klein-poesje. Zelfs ik vond het vertederend, terwijl ik niet bekend sta als dierenvriend (eufemisme). We vonden het de gok wel waard, ook al had Julia na dit speelpartijtje een nieuwe zin aan haar vocabulaire toegevoegd: ‘magge niet poesje gooiuh.

Na een telefoontje bleek dat er nog twee kleintjes op een nieuw baasje aan het wachten waren. Dus wij erheen. Bleek de eigenaar de nuntius – oftewel de ambassadeur – van het Vaticaan in Rwanda te zijn! We hadden deze Poolse priester al een keertje ontmoet op een feestje van de Belgische ambassade, alwaar Johan vriendelijk met hem had geproost op de Belgische koning.

We werden vriendelijk door de beste man onthaald en door hem naar de achterkant van zijn prachtige optrekje gevoerd, omdat - in zijn woorden - ‘de nonnen van de poesjes zijn’. Daar aangekomen bleken de poesjes helaas de dag ervoor al gebroederlijk te zijn opgehaald.

Maar het Vaticaan wist raad, we konden ons telefoonnummer achterlaten. De Roomse geestelijke zei het aldus: ‘ach, die moederpoes is om de haverklap zwanger. Het wachten op een nieuw nestje duurt nooit lang. Er zijn hier zoveel katers in de buurt.’

Zelfs de poezen komen kennelijk niet om de Roomse wet tot vermenigvuldiging heen. De lokale Whiskasfabrikant kan wellicht sponsoring overwegen…