Rollellen - voor de Julialiefhebbers deel IV

Julia maakt wat mee in haar toch nog prille leventje. Zo heeft ze al in de krant gestaan. Met foto! [Dat heeft ze te danken aan het schrijftalent van haar moeder, ere wie ere toekomt, maar toch.] Niet zonder enige eigendunk liet ik de krantenpagina onlangs aan haar zien, en ook zijzelf was zo trots als een pauw.

Als het op foto's aankomt, ziet ze zichzelf niet vaak genoeg. Het gaat zelfs zo ver, dat ze zichzelf overal in herkent. Zolang er maar een (tamelijk kalige) baby-op-foto aan een muur hangt, dan is zij het. Natuurlijk.

Ook op de tv doet het verschijnsel zich voor. Het zonnetje-met-babygezicht in de Teletubbiestune verschijnt nog niet ten tonele, of Julia roept: 'Dat is Julia!' Helemaal opgetogen. We laten haar natuurlijk in de waan.

Misschien hebben kindjes in Nederland dat ook overigens en hoort het bij de fase. Je weet het niet. Minder doorsnee verloopt haar taalontwikkeling. Het valt niet mee voor onze peuter, alle kindjes en volwassenen die maar door elkaar heen ouwehoeren en soms schijnbaar moeiteloos switchen tussen een taal of drie, vier. Onze nieuwe hulp in de huishouding probeert haar Kinyarwanda te leren, altijd een mooie projectje dat haar veel vermaak oplevert. Maar zelf is onze Jackie druk doende haar belabberde Engels bij te spijkeren. En daar mag Julia ook van meeprofiteren. En normaal gesproken communiceer ik met haar in het Frans. Dus dat pikt Julia ook mee....

Vandaag ging ze voor het eerst naar de creche hier. Het kostte wat uitzoekwerk en dit is en tijdelijke oplossing, totdat ze eindelijk naar de door mij felbegeerde creche mag die tenminste een beetje een Europees pedagogisch klimaat heeft. Het grootste discussiepunt bij voorbaat was de keuze voor een taal. Wil je je kind echt blootstellen aan het Frans, de taal die het in onze wijde wereld niet gaat volhouden als wereldtaal? De prijs voor Engels was elke ochtend door de spits naar de andere kant van de stad rijden: half uur heen, half uur terug. Dan twee uur thuis wat kunnen doen. En dan weer half uur heen, half uur terug....

Daarvoor paste ik. Nu kan ik met de buggy, lopend aan de hand of met kind-op-rug op de fiets binnen vijf minuten ter plekke zijn, op onze P'tites bou (de spelling noch de betekenis versta ik, maar ook lokale experts in die taal hebben de diepte van deze naam nog niet doorgrond). Het Franse schoolsysteem nemen we maar voor lief. Wie weet is het wel een diepteinvestering en dankt onze spruit ons later nog op haar blote knietjes voor deze pragmatische afweging.

Gelukkig heeft haar Nederlands er nog niet echt van te lijden, is onze indruk. Al om half zes 's ochtends begint onze spraakwaterval - als we pech hebben, het duurt ook wel eens wat langer voordat ze rechtop in bed gaat zitten en uitroept: 'Julia is wakker! Paravisie kijken!'

Ja, je moet een energiek kindje dat rondspringt van 's ochtends vroeg tot half acht 's avonds ergens mee zoethouden soms. De creche wordt hopelijk een goede moemaker, al was er vandaag nog niets van te merken.

Ze werd wel energiek wakker overigens, met een nieuw woordje. Ze begint een beetje met koprollen, waar ze soms op de gekste plekken zin in heeft (harde tegels, de rand van het zwembad). 'Even rollellen', kondigde ze aan. Johan en ik keken elkaar vertederd aan, zoals zo vaak. We kunnen niet wachten om haar te showen in juni. Met haar kortgeknipte haartjes, haar eigenheid en haar dwarse buien inclusief. Dat is ze dan, onze Julia van twee-en-een-half. Een groot avontuur!