In Nederland breekt langzamerhand de lente door, in volle glorie. Het gaat geheel aan ons voorbij, ik word wel blij van de feestlijke berichten daarover. Het weer is en blijft gespreks- en mailonderwerp numero uno, waar je ook bent in de wereld. Daarom ook stuurde ik een column in voor het Friesch Dagblad dat een wedstrijd uitschreef waarin de krant vroeg om columns over herkenbare onderwerpen. Deze column won niet, maar ik wil 'm jullie niet onthouden. Geeft een mooi beeld over hoe het weer hier niet alleen de gesprekken domineert, maar ook het gehele maatschappelijke leven kan platleggen...en nu we weer in vol ornaat het regenseizoen binnenwaaien, des te meer.
Hoe zou dat gaan in de dorpskerk van Buitenpost? Ik stel me zo voor dat de kerkgangers binnenkomen met hun druipende paraplu. Snel schudden ze die nog even uit, terwijl ze hun voeten afvegen op de deurmat. Om 10.00 uur begint de dienst, met votum en groet. Gewoon, zoals elke zondag. Heftige regen of niet.
Ik woon - anders dan mijn schoonouders - niet in Buitenpost, maar in Kigali, Rwanda. Normaal is het altijd stralend weer op zondagochtend, en onze dominee benadrukt dat elke dienst. Nu snap ik waarom.
Deze ochtend was het allerminst zonnig, het regende dat het goot. Bij binnenkomst waren we verbaasd: in plaats van het swingende koor van twintig man sterk, stonden er slechts vijf koorleden vooraan - zonder begeleiding. Her en der vulden expats enkele banken. Er was geen Rwandees te bekennen, zelfs geen dominee.
Die nam uiteindelijk een uur later dan normaal het woord, met gevoel voor pathos: ‘Dank jullie wel dat jullie gekomen zijn, op deze verschrikkelijke uitzonderlijke zondag, ondanks deze vreselijke regenbui.’
Mijn oren klapperden. Wat? Al dat misbaar vanwege regen? In Rwanda regent het minstens zo hard en vaak als in Nederland, moet je weten. Daarom is het een van de vruchtbaarste landen van Afrika. Menig Friese boer zou er jaloers op zijn, op dit milde, regenachtige klimaat.
Dankbaarheid was echter ver te zoeken in de dienst. Het Godshuis bleef matig gevuld, het avondmaal ging vanwege de chaos niet door en ook de kindernevendienst werd afgeblazen. We konden de schaapjes toch niet naar hun lokaal sturen in die nare bui?
Een gevoel van heimwee beving me. Naar Buitenpost, waar de dienst gewoon was geweest, weer of geen weer - want al het weer komt van de Heer. Die geestelijke les hebben ze in Friesland beter geleerd dan hier, in Kigali, Rwanda.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten