Caatherine

Ik heb haar leren kennen bij AMU, de organisatie die allerlei dingen doet voor (wees)kinderen. Haar man werkt er voor een sportproject en met haar baby van drie maanden slijt ze nu van vrienden en familie verstoken een bestaan in Kigali. Veel meer is het nog niet dan slijten.

Ze had geluncht in de stad met haar baby en ik nodigde haar even uit voor een kopje koffie, in haar geval water, bij het hippe Bourbon cafe. Dat is opgezet naar voorbeeld van Starbucks, maar dan met overduidelijk betere koffie. [Als ik nog een keer een goede inval krijg over de manier waarop, ga ik ‘m naar Nederland exporteren...]

Paul, haar man, ging voor een paar dagen naar Oeganda, voor een of andere conferentie over sport. Ze zei me: ‘ik heb helemaal niets te doen’. Een licht gevoel van zinloosheid is me niet altijd onbekend hier en ik had spontaan medelijden met haar. Dus ik beloofde haar uit te nodigen als we naar het zwembad gingen in de buurt.

Daarvoor had ik haar naam en telefoonnummer nodig. Omdat ik zo’n beetje van iedereen vergeet hoe ze hete, heb ik een trucje ontwikkeld. Om correct te zijn, vraag ik iedereen altijd zijn naam te spellen, zodat ik altijd goed zit.

Het leverde wat verwarring op, maar uiteindelijk pakte ik ‘m: Caatherine.
‘Caatherine?’, vroeg ik. Ook de spellingschecker wil er niet aan dat iemand haar naam zo spelt.

Ze legde uit. Vorig jaar had ze een nieuw paspoort nodig gehad en de man op het paspoortenbureau had haar naam verkeerd gespeld. Van Catherine had hij Caatherine gemaakt. Maar ze had het paspoort echt snel nodig en als ze het paspoort opnieuw gingen maken, moest ze drie maanden wachten. En betalen, natuurlijk. Ook haar leeftijd was veranderd: officieel is ze 21, maar ze hadden er 20 van gemaakt.

‘Als je me tienduizend shilling geeft, regel ik een nieuw paspoort voor je in twee dagen’, had de beambte gezegd. Maar daar had ze geen zin in. Dus nu gaat ze door het leven met een andere leeftijd, en een verkeerd gespelde naam.

Tot zover begrijp ik het: een interessant kijkje in het corrupte Keniaanse overheidssysteem.
Maar waarom ze zichzelf nu ook Caatherine noemt, daar kan ik niet bij. Dat is toch teveel eer voor zo’n stomme beambte? Het antwoord op die vraag kreeg ik niet, daar aan tafel in het cafeetje. Zij aan het water en ik aan de passievruchtensap.

Misschien morgen nog, als we gezellig aan de rand van het zwembad zitten.