Bagage in overvloed

‘Het voelt net als Sinterklaas!’, zo werd ons verzekerd. Dus wij verheugden ons enorm op de dag dat die scheepslading zou aankomen. Eindelijk een fiets, een vertrouwd bed, speelgoed voor Julia.

Er waren wat hobbels te nemen. Door de kapers bij de kust van Somalië – kapers die eigenlijk het hele stuk zee in bezit hebben, waardoor bemanningsleden echt een premie krijgen als ze daarlangs moeten varen – werd onze bagage overgeheveld in Oman. Daar lag hij vier weken stil.

Van Dar es Salaam naar Kigali ging het tamelijk rap. De bagage arriveerde hier al 19 december. Toen de papierwinkel nog. Johans kantoor werkte niet echt mee. Tot tweemaal toe raakten belangrijke papieren kwijt. Verder kostte het Johan heel wat uitzoekwerk en autoritjes om de benodigde papieren, stempels, foto’s en handtekeningen te verzamelen.

De spanning en blijde verwachting stapelden zich op, dag na dag. En vorige week was het eindelijk zo ver. Daar kwamen onze spullen.

Maar in plaats van enorme blijdschap, was schaamte ons deel. Want alle mensen in en rondom ons huis bleven maar vragen: ‘maar zo veel dozen, wat zit daar in dan?’ en: ‘o, nog meer? Nu is het huis wel vol!’

En na drie maanden uit een paar koffers leven - zonder noemenswaardige problemen – werd ik ook overrompeld door die bergen speelgoed, boeken en keukengerei. Spullen maken geen thuis.

Dus gaan we nog op strooptocht naar die speciale gele verf, die van onze (al iets minder) steriel witte kamer een zonnig paradijsje kan maken. De oranje Ikea-lampen maken de felle witte tl-buizen overbodig. Dat scheelt ook.

Misschien is de meest waardevolle aanwinst nog wel het houten Taizé-bankje, ter inrichting van onze hal, omgedoopt tot huiskapel. Daarop kunnen we ’s ochtends vroeg met een kruis, drie kaarsjes en een bijbel onze dag beginnen. Met God, en fluitende vogeltjes op de achtergrond.