De moto

Het heeft een element van thrillseeking in zich: op een aftandse motor stappen, achterop bij een onbekende chauffeur, van wie je niet eens weet of ‘ie wel een rijbewijs heeft. Toch doet iedereen die genoeg geld heeft om de volgepropte taxibusjes te mijden, het maar al te graag.

Ze rijden overal en nergens. Kigali is er vol van, zeker sinds fietstaxi’s verboden zijn in de stad vanwege het enorme aantal verkeersongelukken daarmee. De verenigde motorrijders hebben felgroene hesjes aan met daarop de buurt waarin ze gewoonlijk rondscheuren en een mobiel telefoonnummer erop bovendien. Zo kunnen ze een trouwe klantenkring opbouwen.

Niet dat bellen zin heeft. Als je dat ooit eentje probeert, zijn ze altijd minstens een half uur onderweg. Ook al heet het dat ze ‘vlak in de buurt zijn, en altijd onderweg naar je toe.’ Als je het geduld opbrengt om te blijven wachten, rekenen ze nog voorrijkosten ook.

Maar goed. Vanochtend moest ik de auto naar de garage brengen, en kwam een motorritje verdraaid goed uit, terug naar de stad.

Er stopte gelijk een mannetje, met een ingewikkelde klerenconstructie om zijn stuur heen gewikkeld. Hopelijk had hij gewoon zijn jas uitgetrokken, omdat de temperatuur vandaag weer enigszins normaal was, en was het niet om de stuurdelen bij elkaar te houden.

‘Hello sister, how are you sister?’, begroette de bestuurder me vrolijk. ‘I’m fine. Thanks. How are you?’ riedelde ik braaf terug. Daarna kwam mijn naam me goed van pas. Hij wilde wel 600 Rwandese Francs voor het ritje naar het centrum. ‘Haha. I drive on a motor more often!’ reageerde ik, ‘make it three hundred.’ ‘O no, o no, that’s too cheap’, was zijn antwoord.

Met vierhonderd was hij wel tevreden ‘Because I like you, sister!’

Waar de rit heenging, wilde hij daarna weten. Naar de Chinese winkel, T2000. Althans, naar de kapper daar om de hoek. Die wist kende hij wel. Alhoewel…tijdens de reis moest ik het nog vier keer uitleggen. Dat kwam natuurlijk omdat ik het in het Engels zei. En de naam is T deux mille. Waarom de Chinese winkel daar ooit voor heeft gekozen...

De zon scheen. Er was een fris briesje. Heel idyllisch, als je de zwarte wolken roet die de auto’s om ons heen uitstootten, even wegdacht. Ook mijn chauffeur hield de stemming er goed in. ‘Yes sister, I really like you. Are you married?’ ‘Do you have children?’ Toen ik op deze vragen bevestigend antwoordde, zei hij: ‘That’s good. So you are matured!’

Hij had ook een stelletje kinderen. En een vrouw. En hij volgde Engelse les, waarop ik hem als vanzelfsprekend complimenteerde met zijn enorm goede taalgebruik. Engels leren is hier een overlevingsstrategie, waardoor het geld met bakken binnen zal komen. Uiteindelijk.

Hij bracht me gelukkig veilig en wel bij T2000. Daar namen we afscheid. ‘May God bless you!’ was zijn groet. En toen was het nog maar half negen. Mijn dag startte goed.